Pantera Beltzak aparteko lekua dauka futbolaren oihanean. Hainbat animaliren artean, bizkorrena eta eraginkorrena izatea lortu zuen bere garaian. Izututa zituen gainerako bizilagunak. Baloia zuen tresna harrapakinak ehizatzeko, eta makina bat bereganatu zituen. Potoloenak eta gozoenak hauek: Europako Kopa bi (1961ean eta 1962an), Urrezko Baloia (1965) eta hiru Urrezko Bota (1966, 1968 eta 1973). Denak ere Benficaren izenean lortu zituen.

Eusebio da Silva Ferreirak haurtzaro gogorra izan zuen, orain Mozambike eta orduan Portugalen kolonia zen herrialdean.  Aita Silva Ferreira zuen, Angolakoa, eta trenbideetan egiten zuen lan; baina zortzi urtez bakarrik izan zuten elkarrekin egoteko aukera, Eusebiok zortzi zituela hil zelako aita. Ama Elisa Anissabeni zuen, mozambiketarra. Senarra hiltzean, amak hartu zuen erabateko ardura Eusebio hezten.

Eskolak ez zituen oso gogoko nonbait. Edo bai, akaso, baina nahiago zuen futbolean jokatzera joan. Eskolan piper egin eta futbolean jokatzera joaten zen, edozein zelaietara. Oinutsik jokatzen zuen orduan.

Gerora jantziko zituen oinetakoak futbolerako, eta urteen joanean, Urrezko ere bilakatu zitzaizkion oinetakoak. Aurrelaria zen, bizia, azkarra, eta ez bakarrik ezaugarri fisikoen arloan; adimentsua ere bazen, eta oso ondo mugitzen zen zelaian. Bere garaiko aurkarientzat ez ziren lan gozoak Eusebio kate motzean lotzeko haiek.

Makina bat urtez aritu zen futbol profesionalean. Ia urte gehienak bere betiko klubean egin zituen: Benfican. Gero, AEBtan, Mexikon eta Kanadan ere aritu zen, baita Portugala itzuli ere, Beira-Mar taldera. 1978an hartu zuen erretreta Pantera Beltzak.

Selekzioen arteko lehian, Portugalek inoiz lortu duen sari potoloena lortzeko aukera izan zuen: 1966an, Ingalaterrako Munduko Kopan, hirugarren izan zen. Sei partidetan bederatzi gol sartu zituen, eta bera izan zen txapelketako golegile onena.

Orain, Pantera zeruan ibiliko da, Arrano Gorri bihurtuta, Benficaren lorien berri emanez bazterretan. Zelaian bezain azkar eta bizi, batera eta bestera, hegan…